Dit is de tweede keer dat ik in Karamoja ben geweest, de laatste keer was in Januari en toen was het erg droog. Nu is het de regenperiode en zijn de vlaktes groen met mais en sorghum (een soort graan). Zo vlak voor de oogst zijn de voedsel voorraden gering en hier zie je dan ook veel vrachtautos van het UN World Food Program die voedsel uitdelen. Dit is de armste streek van Uganda en onder de Oegandezen heerst de mening dat de Karamojong achterlijk zijn, ze kleden zich met lakens en lopen halfnaakt rond. Ik denk zelf dat dit een van de weinige plekken op de wereld is, waar nog een heel sterke eigen cultuur heerst. Dit komt mede doordat het gebied geisoleerd is door de heersende onveiligheid. Er komen hier geen toeristen dus mijn verschijning in een bergdorpje veroorzaakte nogal wat opwinding bij de lokale kinderen. De meeste kinderen hadden nog nooit een blanke gezien.
Samen met een collega hebben we drie organisaties bezocht waarmee we samenwerken. Een onderdeel van het programma zijn de SIF grants (Strategic Innovation Fund). Dit is een fonds van $20.000 waar jaarlijks vier voorstellen worden beloond met $5.000. In Karamoja hebben we nu een SIF project toegewezen voor een Market Outlet. Dit is voor een vrouwengroep die geiten fokken en het vlees willen verkopen. Op dit moment worden de geiten onder een boom geslacht en wordt het vlees opgestapeld in hoopjes. Dit ligt dan soms de hele dag in de zon. De meeste organisaties kopen dan ook geen vlees in Moroto (het dorpje dat we bezocht hebben). Om de lokale bevolking te helpen wordt er nu een market outlet gebouwd die ervoor moet zorgen dat het vlees in Moroto hygienischer kan worden geslacht. Hopelijk zullen de lokale organisaties hun vlees dan hier kopen.
Het bezoek aan de bouwplaats om te kijken hoe het project vordert.
We hebben ook een nederzetting bezocht op mount Moroto waar een organisatie het verbouwen van groentes heeft geintroduceerd. Deze tomaten, kool en ander groentes kunnen dan op de markt in Moroto verkocht worden (toch 6uur lopen!). De nederzetting bestaat uit een omheining gemaakt van takken met doorns om dieren en indringers buiten te houden. Binnen de omheining staan kleine hutjes waar de mensen wonen.
De Karamojong zijn erg kleurrijk en versieren zichzelf met kralen, oorbellen en gezichts tattoeages. Ze lijken enigszins op de Masai die in Tanzania leven alleen zijn zij nog niet verpest door de toeristen.
Ik hoop dat ik tijdens m'n verblijf in Oeganda nog een keer de kans krijg om terug te keren want ondanks de heersende onveiligheid blijft het een indrukwekkende plek.
